Toen Nick ongeveer 9 maanden oud was begon hij huil- en driftbuien te krijgen waarbij hij zichzelf in zijn gezicht ging slaan. Dit was zelf zo erg dat hij soms blauwe plekken op zijn hoofd had. Verder sliep hij de hele dag wat voor zijn leeftijd ook niet normaal was.

Via de huisarts kwamen we bij de kinderarts terecht. Na twee maal bloedprikken en onderzocht te zijn bleek dat hij niets mankeerde. Toch konden we nergens met hem heen omdat hij constant huilde en boos was. Een dag voordat we met vakantie zouden gaan was het zo erg dat we Véronique gebeld hebben om te vragen of zij ons kon helpen.

Gelukkig konden we 's-avonds gelijk langskomen voor een behandeling. De weg naar Brugge toe leek wel twee keer zo lang te duren, Nick was constant aan het huilen. Na de behandeling was er al een verschil merkbaar, op de weg terug lag Nick heerlijk te slapen.

De derde dag van de vakantie was Nick een geheel ander ventje geworden. Hij was lief aan het spelen en ging zonder problemen naar bedje toe. Als we nu merken dat hij weer aan een behandeling toe is kunnen we gelukkig al binnen een paar dagen terecht. Nick is altijd blij als hij Véronique ziet, terwijl hij normaal erg eenkennig is.

Dankzij de behandelingen is onze Nick een vrolijke dreumes geworden.